پوشاک ایران و جهان
پرنیا آیتی
۱۳۹۹/۰۹/۱۷
نظر (2)
لباس محلی مردان و زنان سنتی بندر عباس
با توجه به این که استان هرمزگان، اقوام زیادی را از جمله عرب زبان و بلوچ درون خود جای داده اما لباس محلی و سنتی آن خاص و منحصر به فرد است.
لباس محلی هرمزگان به گفته ی برخی محققان شباهتی به لباس‌های هندی و عربی دارد و این شباهت بیشتر مربوط به زری دوزی و مشابهت زیورآلات این منطقه با کشور هندوستان یا طرح لباس بندری با لباس مردم امارات است.
با توجه به این مساله قدمت لباس بندری، از تاریخ به وجود آمدن امارات بیشتر است و گمان می‌رود رفت و آمد بازرگانان و تاجران عرب، هندی و ایرانی به این مناطق باعث تاثیرپذیری از این فرهنگ‌ها شده‌است.
شلوار زنان بندری
شلوار زنان نیز در تمام نواحی استان هرمزگان شکل و آرایشی همانند دارد اما تزئین دمپای شلوارها بسته به سلیقه محلی و نه شرایط آب وهوایی متفاوت است. شلوارها دارای دمپای تنگ تا زانو است و در ناحیه کمر و پایین گشاد می‌شود و قسمت مچ پا به سمت داخل را به وسیله ی زیپ یا دکمه می‌بندند.
برای دمپای شلوار از «بادله تمام»، «ودویی دستی»، «ودویی چرخی»، «پولکی»، «حاشیه ای»، «سرپاچه ای»، «گلابتونی»، «خوس لنگه ای»، «ودویی اطلسی» و «نخی» بکار می رود و بیشتر از پارچه‌های کلفت و رنگ‌های روشن برای شلوارهای بندری استفاده می شود.
چادر بندری زنان هرمزگانی نیز یکی از زیباترین چادرها در سراسر کشور که طرح، رنگ و نوع پارچه زیبایی خاصی را برای آن‌ها به وجود آورده‌است. بیشتر چادرها به رنگ‌های قهوه‌ای خردلی و خاکستری مایل به آبی است که اغلب آن‌ها از کشورهای عربی، هند و پاکستان وارد ایران می شود.
طرز پوشیدن آن نیز به صورت (لا نیم لا و کول زدن) است که در روش نخست گوشه چادر را با دست بر روی دوش می اندازند و طرف دیگر آزاد است و شیوه دیگر نیز چادر را دور سر می‌پیچند و گوشه آن را در ناحیه گوش رها می‌کنند.
برقع(برقه یا برقعه) نیز جزو پوشاک بانوان هرمزگانی است که علاوه بر جنبه تزیینی، کاربرد نیز دارد و نوعی حجاب محسوب می شود. اغلب زنان ساحل نشین قشم، بندرلنگه، جاسک و بندرعباس از آن استفاده می‌کنند و در مناطقی مانند رودان، حاجی‌آباد و بستک کمتر دیده می‌شود.
پوشش مردان هرمزگانی
محمد خطیبی زاده نویسنده هرمزگانی نیز در کتاب «پوشش مردم هرمزگان» در خصوص پوشش مردان آورده است؛ مردان هرمزگانی نیز بیشتر از لباس بلند که در قدیم در بندرعباس به آن «کندوره» می‌گفتند، استفاده می‌کردند.
این لباس از چند نوع پارچه نازک و ضخیم می‌دوختند و در آن دوره که مردم پایبند سنت‌های گذشته بودند سعی می‌کردند که از نظر پوشش، خود را همیشه با لباس بلند و تمیز که شایسته باشد، بپوشانند.
ناخداها، ملوانان و صیادان نیز۲ نوع پیراهن مخصوص مهمانی و کار داشتند، لباس مهمانی (پلوخوری) به طور معمول از رنگ سفید و حریر یا ململ نازک درجه یک انتخاب می‌کردند و برای کار نیز پیراهن بلند بود و ملوانان در هنگام زمستان برای کارکردن از پارچه‌های کلفت رنگی و راه راه استفاده می‌کردند.
پوشش مردان بندری شامل کُلاه، لُنگ، دستمال، زیرپیراهن، پی جامه، کُت، پیراهن، قبا، دگله، پالتو، ژاکت، کنجو، شال گردن، سُواس، گیوه، ملکی، جوتی، ماشین، کپکاپ نعلین و انواع کفش‌های مدل جدید است.
در حفظ و عرضه پوشش هرمزگانی بکوشیم
یکی از دیداری‌ترین و درعین حال زنده‌ترین نمونه‌ی حیات فرهنگی یک جامعه، پوشاک و نوع لباس مردم آن جامعه است.
پوشاک از نیازهای اولیه ی بشر محسوب می شود و براساس شرایط زمانی، سیاسی، اجتماعی، دینی، قومی، قبیله ای و عوامل متعددد دیگر همواره دستخوش تغییر قرار گرفته و درحال تحول است.
هرمزگان یکی از مناطقی است که لباس‌های خاص خود را دارد و تنها منطقه ای از ایران است که پوشش به نوعی خاص از تن پوش خلاصه نمی شود و از تن پوش، حجاب و روسری گرفته تا زیورآلات را شامل می شود.
نقش ونگارهای زیبا در لباس‌های بندری وتن پوش مردم هرمزگانی بویژه پوشش زنان بکاررفته است و بدلیل زیبایی بی‌نظیرش و کامل بودن در حجاب آنان در کمتر استانی چنین زیبایی یافت می‌شود.
انتظار است درتقویت، حفظ، احیا و احترام به فرهنگ بومی هرمزگان بویژه در حوزه پوشش و عرضه آن به بازارهای داخلی و خارجی بکوشیم.
یک نظر بگذارید